بسم الله الرحمن الرحیم

بزرگان و اهل معنا و اهل سلوك، ماه رجب را مقدمه‌ی ماه رمضان دانسته‌اند. ماه رجب، ماه شعبان، یك آمادگاهی است برای اینكه انسان در ماه مبارك رمضان - كه ماه ضیافت الهی است - بتواند با آمادگی وارد شود. آمادگی به چیست؟ در درجه‌ی اول، آمادگی به توجه و حضور قلب است؛ خود را در محضر علم الهی دانستن، در محضر خدا دانستن - «سبحان من احصی كلّ شی‌ء علمه» - همه‌ی حالات خود را، حركات خود را، نیّات خود را، خطورات قلبی خود را در معرض و محضر علم الهی دانستن؛ در درجه‌ی اول، این مهم است؛ و اگر این حاصل شد، آن وقت توجه ما به كارهایمان، به حرفهایمان، به رفت‌وآمدهایمان، به سكوتمان، به گفتنمان، بیشتر خواهد شد؛ توجه می كنیم كه چه می گوییم، كجا می رویم، چه اقدامی می كنیم، علیه چه‌ كسی حرف می زنیم، به نفع چه‌ كسی حرف می زنیم. وقتی انسان خود را در محضر الهی دانست، بیشتر متوجه كارها و حركات و رفتار خود می شود. عمده‌ی اشكالات ما به خاطر غفلتی است كه از رفتار و اعمالِ خودمان می كنیم. وقتی انسان از حال غفلت خارج شود، توجه كند كه دارد دیده می شود، محاسبه می شود -«انّا كنّا نستنسخ ما كنتم تعملون»- همه‌ی حركات او، كارهای او در محضر پروردگار است، طبعاً مراعات می كند. با این حالت، با یك طهارتی، با یك نزاهت و پاكیزگی‌ای، انسان وارد ماه رمضان شود -«شستشویی كن و آنگه به خرابات خرام»؛ شستشوكرده وارد ماه رمضان شود- آن وقت در محضر ضیافت الهی حداكثر بهره را خواهد برد. ماه رجب را با این چشم نگاه كنید.

امام خامنه ای- ۱۳۹۲/۰۲/۲۵